گفت وگو با خدا

---

گفتم:خدای من، دقایقی بود در زندگانی ام که هوس می کردم سر سنگینم را که پر از دغدغه ی دیروز بود و هراس

فردا، بر شانه های صبورت بگذارم، آرام برات بگویم و بگریم، در آن لحظه شانه های تو کجا بود؟

گفت:عزیزتر از هرچه هست! تو نه تنها در آن لحظات دلتنگی، که در تمام لحظات بودنت بر من تکیه کرده بودی. من

آنی خود را از تو دریغ نکرده ام که تو این گونه هستی. من هم چون عاشقی که به معشوق خویش می نگرد، با

شوق تمام لحظات بودنت را به نظاره نشسته بودم.

گفتم:پس چرا راضی شدی من برای آن همه دلتنگی این گونه زار بگریم؟

گفت:عزیزتر از هرچه هست، اشک تنها قطره ای است که قبل از آن که فرودآید، عروج می کند، اشک هایت به من

رسید و من یکی یکی بر زنگارهای روحت ریختم تا باز هم از جنس نور باشی و از حوالی آسمان، چرا که تنها

اینگونه می شود تا همیشه شاد بود.

گفتم:آخرآن چه سنگ بزرگی بود که برسر راهم گذاشته بودی؟

گفت:بارها صدایت کردم،آرام گفتم از این راه نرو که به جایی نمی رسی، تو هرگز گوش نکردی وآن سنگ بزرگ فریاد

بلند من بود که: عزیز تر از هرچه هست، از این راه نرو که به ناکجاآباد هم نخواهی رسید.

گفتم:پس چرا آن همه درد در دلم انباشتی؟!

گفت:روزیت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، پناهت دادم تا صدایم کنی، چیزی نگفتی، بارها گل برایت فرستادم،

کلامی نگفتی،می خواستم برایم بگویی... آخر تو بنده من بودی! چاره ای نبود جز نزول درد که تنها این گونه

شد که صدایم کردی.

گفتم: پس چرا همان بار اول که صدایت کردم درد را از دلم نراندی؟

گفت:اول بار که گفتی خدا، آن چنان به شوق آمدم که حیفم آمد بار دیگر خدای تورا نشنوم. توباز گفتی خدا و من

مشتاق تر برای شنیدن خدایی دیگر. من می دانستم بعد از علاج درد، بر خدا گفتن اصرار نمی کنی و گرنه

همان بار اول شفایت می دادم.

گفتم: مهربانترین خدا! دوست دارمت.

گفت: عزیزتراز هرچه هست! من دوست تر دارمت.